Nefertum

"Zijn wie je werkelijk bent"

De ouderlijke stuw

| Geen reacties

Hoogsensitieve kinderen zijn anders en vragen om een andere benadering. Je zou kunnen zeggen dat zij jou precies terug geven wat jij aan hen geeft en wat jij als voorbeeld aanreikt. Dat geldt voor alle kinderen, alleen werkt het voor een hoogsensitief kind vele malen sterker. Zij doen niet alleen wat jij doet, zij voelen jou ook. Ze worden één met jou en daarom is het zo belangrijk om naar je eigen rol in het geheel te kijken. Wanneer jij als een positieve stuw in vertrouwen achter je kind staat, wordt dat ook gevoeld. In de praktijk is dat echter lang niet altijd zo eenvoudig als gezegd.

Eerder zagen we al dat (geboorte)trauma’s en andere heftige of moeilijke ervaringen, overerfde trauma’s, frustraties met name die in relaties en familielijn en stress in de zwangerschap problemen in het heden kunnen veroorzaken. Daar kun je meer over lezen in mijn serie ‘Als het niet goed gaat met je kind’ mocht je dat interessant vinden.

We hebben ook al gezien dat het er ook om gaat hoe je met je kind omgaat, dat het zijn emoties en ervaringen mag hebben. En misschien heb jij ondertussen ook wel ondervonden dat jouw kind vooral veel baat heeft bij jouw eigen balans. Dat je rustig reageert, eerst ontspant en ademhaalt voordat je reageert op (het gedrag van) je kind. Dan geef je het goede voorbeeld en leert je kind tegelijkertijd om niet vanuit een overlevingsmodus meer te reageren (dan moet je dat zelf dus ook niet meer doen). Hoe je dat zou kunnen doen, kun je lezen in mijn artikel ‘Je kind in balans – in 3 stappen’.

Er is meer. En dat is de ouderlijke stuw, die soms duidelijk maar vaak ook onzichtbaar en vooral sluimerend aanwezig is. Dan heb je dat niet zo in de gaten.

Wat is dat dan, die ouderlijke stuw?

Hoogsensitieve kinderen en ook hoogsensitieve volwassenen hebben de neiging om één te worden met de ander. Als je boos wordt op jouw hoogsensitieve kind, dan wordt dat als een eigen boosheid gevoeld. En als mijn dochter in aanraking is geweest met iemand die veel boosheid met zich meedraagt, dan is de kans erg groot dat zij thuis ook erg veel boosheid laat zien. Tegenwoordig voelt zij die boosheid nog steeds en uit deze ook, maar is zij zich er wel bewust dat die boosheid niet van haar is. Zonder dat ik daar met haar over heb gesproken overigens.

Er zijn ook veel hoogsensitieve kinderen die perfectionistisch zijn en het graag goed doen in de klas. Zij willen graag voldoen aan de verwachtingen van de leerkracht, zonder dat die worden uitgesproken. Ook dat voelen ze aan. Of ze zijn bang om het verkeerd te doen en willen niet afgewezen worden. Deze kinderen voelen ook aan wanneer het de leerkracht te veel wordt en dan zorgen zij er wel voor dat zij niet tot last zijn.

Dat gebeurt ook in het gezin, waarbij het ene kind tegen problemen aanloopt en de ander zich keurig gedraagt omdat het aanvoelt dat het de ouder(s) te veel is geworden.

Deze kinderen voelen ook hoe jij ergens tegen aan kijkt, wat jij ervan vindt en hoe jij je daarbij voelt. Ze voelen jouw weerstand, jouw frustratie, jouw angsten, jouw zorgen en jouw oordeel. Daar geef je in de energie een boodschap mee af en dat noem ik de ouderlijke stuw.

Hoe ziet dat er dan uit?

Zo zag ik jaren geleden met enige regelmaat een meisje dat nog sterk verbonden was met haar eigen kern. Vrij en gelukkig en bovenal open. Dat zijn van die kinderen waar je wel naar ‘moet’ kijken, ik in ieder geval wel. Het is die verbondenheid wat ons zo in baby’s en dergelijke kinderen aantrekt: zij zijn nog verbonden met de Bron alwaar ze vandaan komen. Dat meisje trok haar eigen plan en genoot daarvan, totdat ze naar school ging en haar moeder daar erg verdrietig van werd. Haar moeder voelde zich daar nog wekenlang naar over en huilde elke dag. Nu hangt het meisje aan haar rokken en is meer en meer teruggetrokken.

Een ander meisje zag ik vol trots bovenop een schommel zitten, niet op de schommel zelf, maar bovenop het toestel. Zij lacht. Zij lacht nog harder als er een ander meisje op de schommel gaat zitten onder haar. Ze schateren het uit totdat de vader schrikt en begint te schreeuwen. Het meisje bovenop de schommel barst in tranen uit en het meisje op de schommel zelf voelt zich beschaamt.

En mijn dochter was zich  vol overgave aan het voorbereiden op de overgang van de kleuterklas naar de eerste, totdat de juf heel duidelijk liet doorschemeren dat zij haar een jaartje extra kleuteren zo hard gunde. Daar ging ze helemaal voor. Toen draaide mijn dochter ook bij, maar gemakshalve vergat ik even dat ik dat zelf ook nog eens deed.  Ook wij gingen twijfelen ondanks ons eerste zuivere gevoel van overtuiging.

Kinderen van Nu worden één met de energie van de ouder(s)

Ze voelen alles en worden één met de emotie van de ander alsof het hun eigen emotie is. Vooral de emoties van hun ouders.

Bovendien leren zij vooral van onze reacties. Als wij angstig reageren, dan is de kans groot dat onze kinderen uiteindelijk ook angstig gaan reageren en zelfs angstig worden. Ze leren van onze reacties en zien dat als waarheid. Zo kunnen kinderen ook perfectionisme ontwikkelen als wij alleen goede prestaties waarderen en als zij doen wat wij willen.

Met elke gedachte én met elk woord worden boodschappen afgegeven, die ook gevoeld worden door je kind. Vaak doen we dat geheel onbewust, maar de gevolgen zijn groot.

Welke boodschap geef jij af?

Als jij bijvoorbeeld de juf van jouw kind niet ok vindt, omdat ze jouw kind niet ziet of niet begrijpt, omdat ze autoritair is en niet empatisch genoeg, of ze handelt verkeert of zou het gewoon echt heel anders moeten doen, dan zeg jij feitelijk tegen jouw kind: jouw juf deugt niet. En toch stuur ik jou naar haar toe. Hoe kan een kind dan gedijen of zich veilig voelen in de klas? En als je om die reden naar een andere school gaat, dan zeg je tegen je kind: jij kan dit niet aan en ik ga dit oplossen voor jou. Maar je vergeet dat je jezelf dan gewoon weer meeneemt en daarmee ook de thema’s die jij leeft.

Dit zie ik ook vaak in gezinnen gebeuren. Dan keuren we onze partner af, geven kritiek of denken dat we het zelf beter kunnen. Maar ook daarmee geef je een boodschap af dat je partner niet deugt. En dan vinden we het vervolgens raar dat de kinderen aan ons gaan hangen …

Kinderen voelen wat wij voelen en worden één met de emotie, dat is energetische communicatie ten top. Daarnaast leven ze ook nog eens onze frustraties uit, of die nu verbaal geuit worden of niet. Als je dat weet, kun je leren om je eigen energie anders in te zetten. Dan pas kan het voor je kind ook weer anders worden.

De sleutel

De sleutel van een positieve ouderlijke stuw draait om een totale aanvaarding van dat wat zich aandient. Dat niet alleen, het draait er ook om dat we onze kinderen ervaringen durven laten te hebben. In andere woorden betekent dat dat zij zich slecht mogen voelen. Sta het maar eens toe en kijk dan eens wat er gebeurt.

Welke stappen kun je zetten

  • Herpak eerst jezelf, bijvoorbeeld door middel van meditatie waarbij je de situatie voor je ziet en uiteindelijk in rust kunt aanschouwen;
  • Besef dan dat je kind het aankan (en jij ook!);
  • Dan mag je gaan voelen als je geraakt wordt in het gedrag of voorval van je kind. Dat kun je doen door naar je kind te kijken en dan aan jezelf te vragen: Wat zegt dit over mij ……. En dan ga je voelen;
  • Besef je vervolgens dat je kind jou niet is, omdat het sowieso al in een andere tijd leeft, in een tijd van een hoger bewustzijn. Bovendien heeft het andere ouders.

Hiermee onderscheid je je eigen energie van de energie van je kind zodat je zelf in verbinding kunt blijven en je kind jou kan volgen (als het daar klaar voor is) en kan het ook in zijn eigen energie blijven.

Tot slot:

  • Tot slot mag je het advies voor je kind of voor de leerkracht van je kind zelf te harte nemen. Omdat dit advies veelal gebaseerd lijkt te zijn op jouw eigen onvervulde behoefte.

Uiteindelijk draait alles om het al dan niet vervullen van een behoefte. En alles wat je kind nodig lijkt te hebben, heb je vooral zelf ook nodig (gehad). In feite gaat het dan zowel om de behoefte van je kind als om je eigen onvervulde behoefte. Dan is die onvervulde behoefte van je kind als het ware een manifestatie van je eigen tekort. Of je doet er alles aan om dat te voorkomen bij je kind.

Mag jouw kind ervaringen hebben?

Ook jouw kind is hier op aarde om ervaringen te hebben. Kinderen hebben deze ervaringen nodig om te groeien, net als wij. Het is geenszins de bedoeling dat zij in een gespreid bedje terechtkomen (al wil je dat natuurlijk wel graag).

Mede hierom help je je kind vooral door toe te staan dat het zich slecht mag voelen. Hoe raar dat misschien ook klinkt. Probeer het eens en laat je zelf verbazen! En bedenk dan liever dat je kind het prima aankan. Dan is jouw ouderlijke stuw een positieve stuw.

Vervolgens laat je elke emotie krachtig aanwezig zijn, emoties willen gevoeld worden en zonder ouderlijke inbreng doen kinderen dat bij voorkeur ongenuanceerd. Daar kun je ze dan prima in helpen door het goede voorbeeld te geven en te laten zien dat het anders kan. ‘Daar ga ik jou bij helpen’ zou je dan kunnen zeggen.

Je kunt je kind ook helpen door zelf vooral rustig en ontspannen te blijven en als een soort observant in het nu aanwezig te zijn bij dat wat er gebeurt en door begrip tonen. Daarbij kun je dan eventueel benoemen wat je ziet en dan geef je waar nodig duidelijk grenzen aan.  Zonder dat je er wat van vindt: ‘Ik zie jou, ik begrijp jou, maar potverdorie, doe dat nooit weer’. Dan blijf je hoog in jouw trilling, dan oordeel je niet en kan je kind de boodschap pakken, zonder dat het zich slecht gaat voelen over zichzelf of over wat het heeft gedaan.

Ook bij verdriet werkt dat op eenzelfde wijze: het verdriet mag er gewoon zijn. Bevestig dan rustig die emotie en stop deze vooral niet. ‘Wat vervelend voor je zeg’, kun je dan zeggen zonder dat er ook maar iets anders hoeft te zijn. De kans is groot dat het verdriet snel over is, al hoeft dat natuurlijk niet. Soms is het nodig dat er wat verwerkt wordt en dat gaat lang niet altijd over dat wat er voorgevallen is. ik omhels deze huilbuien tegenwoordig, omdat ik ze zie als een werkelijke ontlading.

Hoe doe je dat in de praktijk

Ik heb zelf nogal een dingetje met autoriteit, voelde me nergens thuis en durfde amper mijn mond open te doen. Geen wonder dat dat voor mijn kinderen ook een hele uitdaging is, al denk je dan wel eens dat je ondertussen met je verleden hebt afgerekend. Kinderen van nu hebben de juiste voelsprieten om juist die verborgen pijnplekken naar boven te halen, keer op keer en soms steeds op een dieper niveau waarbij de pijn elke keer opnieuw gevoeld en aanvaard mag worden. Dat hoeft alleen niet meer zo lang te duren, als je je zelf daar aan over durft te geven.

Vervolgens gaat het er dan om hoe je met de ervaring van je kind omgaat. Als mijn zoon totaal overprikkeld uit school komt en ik sta dat volledig toe, dan is het zo klaar. Maar als ik wil dat hij zich gedraagt, dan gaat het de hele dag door. Dan voed ik zijn gedrag als het ware met mijn eigen weerstand.

En als ik toesta dat hij zich niet goed voelt, grenzen aangeef in zijn gedrag en daarbij ook wel eens boos mag worden en daar niet meer bang voor ben, dan kan het gepakt worden en draait hij zo bij. Zonder dat ik dat per se wil. Ik wil juist graag alles aanwezig laten zijn.

En als mijn dochter met een toernooitje verplicht wordt om in de kleedkamer te blijven en ik geen contact met haar heb, maar me zorgen maak of zij dit wel wil of dat zij zich wel op haar gemak voelt (want uiteraard wil ik graag voorkomen dat zij zich niet op haar gemak voelt – omdat ik me nergens op mijn gemak kon voelen), dan kan ik er de klok op gelijk zetten dat zij op een gegeven moment van een afstand mijn hulp inschakelt en aan mij gaat hangen. Dat gebeurt dan ook echt

Maar als ik daarentegen een week later deze regel rustig aanvaard al zou ik het zelf anders doen, het prima vind, dan doet zij dat niet en is er niets aan de hand. Dan heb ik mijn stuw er uitgehaald en is de ervaring heel anders. Zo werkt het ook met de verwerking van oude pijn.

Training

Het vraagt misschien om wat training en het lijkt misschien te simpel om waar te zijn, maar geloof mij, je krijgt er echt een ander kind voor terug.

Als je leert kijken naar je kind vanuit de ogen van de bron, jouw eigen vortex, jouw kern, vanuit onvoorwaardelijke liefde, waarbij er niets anders hoeft te zijn – buiten om het feit dat het belangrijk is om duidelijk grenzen aan te geven. Als je vanuit je hart naar jouw kind kijkt, naar het mooie in jouw kind, dan is alles goed zoals het is. Dan hoeft je kind niet meer anders te zijn en  dan hoeft het zich ook niet meer anders te gedragen omdat jij dat wil. Dan voelt een kind zich gezien en aanvaard, dan mag het zijn wie het is en kan het in verbinding blijven. Of daar weer eenvoudig naar terugkeren.

Dan mag het zich best even slecht voelen. Als je dat toestaat is de kans groot dat het zo voorbij is. Tenzij jij in de weerstand blijft. Wees liever een toeschouwer en kijk vanuit vertrouwen naar wie je kind werkelijk is – een bron van liefde. Kijk naar je kind precies zoals het is. Want dat is nu net wat je kind van jou vraagt.

Laat een reactie achter

Verplichte velden zijn aangegeven met een *.