Nefertum

"Zijn wie je werkelijk bent"

Loopt jouw hooggevoelige kind tegen problemen aan op school? – je kind als transformatiebron

| Geen reacties

‘En de juf zei: ‘Ik ben nog heel voorzichtig maar moet zeggen dat het erg goed gaat’ en nadat een moeder had uitgelegd wat zij had gedaan zei ze: ‘ik geloof daar allemaal niet in, maar merk wel dat het werkt’

Veel hooggevoelige (kwetsbare) kinderen lopen tegen problemen aan met naar school gaan. Dat kan met het niveau of het leren te maken hebben, met het feitelijk naar school kunnen gaan, de vele prikkels, angsten en nog veel meer. Soms past een schoolsysteem niet goed of kan het kind niet zoveel aan, juist vanwege de ontvankelijk voor alle prikkels en ervaringen. Het lijkt dat we er maar mee te dealen hebben, dat er niets aan te doen is. Gelukkig laat de praktijk wat anders zien. Zoals bij Pien.

Pien is een meisje van 9 met leerproblemen. Werkt al op een lager niveau dan de rest van de klas, omdat ze het niet kan bijbenen. De juf heeft nu uitgesproken dat er een kans bestaat dat ze het jaar over moet doen. Daar is het meisje niet over te spreken, ze wil haar vriendinnen niet achter zich laten. En ook haar moeder is ten einde raad.

Waar lopen kinderen tegen aan op school?

Kinderen en leren. Hooggevoelige kinderen en leren. Kinderen met een label. Het komt erg vaak voor. Steeds meer kinderen met problemen. Steeds meer kinderen die niet kunnen meekomen, kinderen met dyslexie, ADHD, autisme, kinderen niet naar school willen of durven. Kinderen en school, voor veel (hooggevoelige) kinderen geen eenvoudige opgave en daarmee voor ouders evenmin. Het raakt ons vaak diep als je kind daardoor niet lekker zit en dan hebben we het nog niet eens over kinderen die gepest worden of er buiten vallen, geen vriendjes hebben.

Soms kunnen kinderen het helemaal niet meer opbrengen om überhaupt nog naar school toe te gaan en er valt ook echt nog wel veel te zeggen over het huidige onderwijssysteem. Over de manier waarop onderwijs wordt gegeven, het cognitieve en soms zinloze, waarin vaak geen rekening wordt gehouden met kinderen die anders leren zoals bijvoorbeeld de beelddenkers en kinderen met een recht georiënteerd brein die absoluut niet passen bij de huidige manier van lesgeven.

Kinderen die zich aanpassen en kinderen die dat juist niet doen. De autoritaire manier van omgaan met. Een juf die er maar weinig van begrijpt. De extreem gevoelige kinderen die de drukte en vele prikkels niet aankunnen. Er is zo veel en het kan op zo veel verschillende manieren misgaan. Kinderen kunnen er zelfs ziek van worden. Buikpijn, hoofdpijn en in extremere gevallen obstipatie, ontstekingen en allergieën die hoogtij vieren.

We hebben het er mee te doen

We hebben het er wel mee te doen. En het is zoals het nu is. De wereld steekt in elkaar zoals deze in elkaar steekt en daar hebben we mee te dealen. Voor een hoogsensitief kind hoort het er bij en heeft het vaak ook alles te maken met het vinden van een plekje in het geheel. Dat is niet altijd even makkelijk. Als je als ouders voorzichtig leert dat het er bij hoort en dat het ook lastig mag zijn, ontstaat er vaak al opluchting en ruimte. Omdat het dan niet meer anders hoeft te zijn en je daarmee een stuk weerstand los laat waarmee je een situatie in stand houdt.

Voor een kind is dit ook een stuk voorbereiding op dat wat er nog gaat komen, als onderdeel van het geheel en de toekomstige taak van het kind in dat geheel.

Ook hebben we te dealen met leerkrachten zoals zij zijn. en komt het nog te vaak voor dat zij ons niet altijd (kunnen) begrijpen. Onze kinderen voelen precies wat wij voelen en keuren wij de leerkracht of school bijvoorbeeld af, degene aan wie wij onze kinderen toevertrouwen, dan kun je niet verwachten dat je zo maar zonder slag of stoot je hooggevoelige kind daar kunt achter laten. Dan is het zo iets als: ’Ik vind je juf niet oke, en ik wil dat jij bij haar blijft’.

Aanvaard waar je kind staat en zet eerst een stap opzij

Naast de aanvaarding van het probleem van je kind, de school en de juf of meester is het ook belangrijk om te aanvaarden waar je kind nu staat. Dat het altijd klopt. Dat je er als het ware naar leert kijken. Omdat daarmee de situatie niet meer anders hoeft te zijn en je deze niet langer voedt met je eigen weerstand. Bij voorkeur ook nog eens zonder gedachten, omdat je dan naar de situatie kijkt zoals deze is, zonder dat het gespekt en gekleurd wordt met gedachten en gevoel.

Dat je als het ware op het moment dat je kind tegen problemen aan loopt en / of bepaald gedrag laat zien, dat je dan zelf heel bewust innerlijk een stapje opzij zet. Waardoor je niet in dezelfde groef stapt als je kind, maar hoog blijft in je eigen trilling.

Dan denk je bijvoorbeeld: ‘Dit is wat het is’ en zet je voor je gevoel letterlijk een stapje opzij. Je stapt er uit en zegt dan tegen jezelf: ‘Hier ga ik niet in mee’. Of: ‘Dit ga ik niet doen’.

Daarmee is een situatie precies zoals deze is en ga je er niet langer in mee.

Dit betekent overigens niet dat je geen actie hoeft te ondernemen of dat je je gevoel beter kunt uitschakelen. Integendeel! Laat juist al je irritaties, zorgen en pijn als je geraakt wordt, aanwezig zijn. Het wil gevoeld worden. Negeren is weerstand en werkt vooral averechts waardoor er uiteindelijk ook steeds meer komt van dat je ‘moet’ gaan negeren. Evenals doen alsof het er niet is of een situatie bagatelliseren. Dan komt daar ook meer van.

Dan zeg je tegen jezelf: dit is oke. Zegt dit iets over mij (als je geraakt wordt) is dan de volgende vraag. Het antwoord is altijd ja. En dan ga je voelen met de vraag: ‘wat voel ik. Al het andere zoals irritaties en gedachten die opkomen, willen aangekeken worden en mogen er ook zijn.

Dan ontstaat er een oplossing

Als je leert kijken en vervolgens alles wat je voelt aanwezig laat zijn, ontstaat er uiteindelijk vanzelf een oplossing in plaats van dat je als ouder rotsvast iets laat blokkeren. Het maakt dat je kind niet uit een situatie kan komen. Dan is er geen beweging meer mogelijk. De oplossing ontstaat doordat je dan als ouder niet langer op het probleem intuned, het niet groter maakt met je eigen weerstand en emoties die je niet erkent en niet voelt. Die blijf je er dan tussen gooien en houd je zelf alles in stand. Evenals de gedachten die je krijgt over je kind waar een kind vervolgens aan zal gaan voldoen. Dan wordt een kind met lastig gedrag een lastig kind.

Dit basisstuk noem ik ook wel eens de ouderlijke stuw en een negatieve focus wat je als ouder echt mag omzetten wil je dat er iets verandert. Je kunt met je bewustzijn dus altijd een stap(je) opzij doen. Dan ga je kijken en voelen. Je laat alles aanwezig zijn, wat je ziet bij je kind en wat je voelt. Pas als je dat gedaan hebt, kun je een gesprek(je) met je kind aangaan, dat gepakt kan worden.

Blijf je daarentegen kijken naar je kind als een kind met een probleem, dan ontstaat er dus een rotsvast iets waarmee je zelf alles in stand houdt. En waarin dus geen beweging mogelijk is.

Een voorbeeld

Een simpel voorbeeldje van hier thuis bijvoorbeeld over mijn dochter die niet naar de tennisles wil omdat zij haar broer heel irritant vindt. Dan kan ik zeggen dat dat wel mee valt (dan neem ik haar niet serieus) of ik kan afdwingen dat ze moet gaan. Of ik kijk naar de situatie en denk zelf: ze wil niet naar tennis en ik wil dat ze wel gaat. Ik neem even afstand (ik zet een stap opzij en ga niet mee in haar gevoel of mijn eigen irritatie) en ik neem waar wat ik denk en voel. Ik vind het vreselijk irritant en de vorige keer is dit enorm geëscaleerd. Dat wil ik nu liever voorkomen en ik wil haar leren iets af te maken totdat er een andere optie is (heb een ander tijdstip voor haar aangevraagd).

Nadat ik mezelf heb waargenomen en mijn irritatie aanwezig heb laten zijn evenals mijn gedachte; ‘Daar gaan we weer en wat vind ik dit lastig’ ben ik er voor gaan zitten. Ik vertel mijn dochter dat ik het zonde vindt als ze te veel lessen mist, dat ze dan een achterstand oploopt. Ze kijkt me aan en knikt. En gaat mee. Ik had daar beter nog een stukje erkenning aan kunnen toevoegen, dat ik begrijp dat zij het niet leuk en moeilijk vindt. Dat maakt ook meer beweging mogelijk.

Nog een voorbeeld

Een ander voorbeeld dat ik hier graag wil aanhalen, is van Jan Geurtz, en komt uit zijn boek: ‘Het einde van de opvoeding’ en gaat over zeurgedrag en erkenning. Stel je kind loopt te zeuren om iets lekkers. Je raakt geïrriteerd en zegt of denkt: ‘Wat ben je een zeur, hou daar eens mee op.’ Dat is geen erkenning of aanvaarding maar leg je eigenlijk stiekem de verantwoordelijkheid voor jouw gevoel bij je kind neer. Het gedrag van je kind zorgt er immers voor dat je je zo voelt.

Als alles er gewoon mag zijn, dan geef je erkenning aan je kind en aan je eigen gevoel en zou er zo uit kunnen zien (citaat) : ‘Ja lieverd, ik snap best dat je graag iets lekkers wilt. Maar van mij krijg je nu niets. En het irriteert me dat je dit blijft vragen’. Dan zegt mijn zoon: ‘Jij irriteert mij ook dat ik niets krijg’. Dat mag. En vervolgens wordt er niet meer gevraagd. Het is duidelijk.

Met erkenning en aanvaarding stap je uit de weerstand. Pas er wel voor op dat het niet je intentie is om het zeurgedrag of de irritatie te beëindigen, dat is manipulatie. Daarmee bereik je vooral het tegenovergestelde en wordt het gedrag alleen maar ‘erger’, omdat je daarmee de situatie opnieuw voedt. Als het niet je intentie is om te manipuleren en het gedrag te stoppen, ontstaat er daarentegen een natuurlijke oplossing en zal het een volgende keer al heel anders zijn.

Je kunt deze stappen inzetten bij elk denkbaar probleem. Probeer het maar eens uit. Soms kan een kind er wel wat hulp bij gebruiken. Vaak is dat alleen in een totaal andere vorm dan we denken en bijvoorbeeld niet (alleen) in de vorm van extra lessen. Vaak heeft het ook met onszelf te maken.  

Terug naar het meisje dat in de klas niet mee kan komen

De moeder van het meisje voelt dat er iets blokkeert waardoor ze er zelf niet bij komt en we gaan aan de slag. Voordat we met het leerprobleem aan de slag gaan, besteden we eerst een sessie aan de negatieve uitlatingen die het meisje over zichzelf doet.

We ontdekken in deze sessie veel raakvlakken met de moeder, waaronder het patroon en de rol die de dochter lijkt te hebben in het gezin als de rol die de moeder vroeger zelf ook had. Haar dochter is net als zij zelf de gever en dat vraagt (te) veel. Het meisje was al stil in de baarmoeder (blijkbaar al met haar aandacht bij haar moeder vanuit een aanvoelen) en was na haar (stuit)bevalling een makkelijk en stil meisje dat je snel over het hoofd zag en wat tegelijkertijd niet helemaal gezond is. In die tijd ging haar moeder door een proces heen, wat het meisje aangevoeld heeft en haar gedrag op heeft aangepast.

In de sessie komt er ook een narcistische grootmoeder bovendrijven en wordt de angst van haar eigen moeder overduidelijk gevoeld. Op haar beurt heeft de moeder dit in haar eigen jeugd ook met haar eigen vader mogen ervaren in een nogal extreme mate. En nu is het haar dochter die dominante vriendinnetjes aantrekt en een dominantie zus (dominant gedrag van haar zus), die het maar lastig vindt dat zij er bij is gekomen. En ook dat heeft zich in het leven van de moeder op eenzelfde wijze afgespeeld.

Op het moment van integratie – van het verwerken van dat wat we naar boven mochten halen – helen beiden. Moeder en kind. Vaak is het ook nog eens zo dat een kind een rol, patroon of gedrag pas kan loslaten als de ouder dat ook doet. Als de ouder gaat voelen en loslaten.

De spiegel wordt met deze sessie daadwerkelijk losgelaten en brengt zowel moeder als kind terug naar de basis en naar een basisvertrouwen. Alleen gaat het nu op school nog niet naar wens. Niet omdat haar moeder graag anders wil, maar omdat het meisje zelf niet wil blijven zitten. We gaan verder.

In deze tweede sessie wordt het de moeder duidelijk dat ze zelf nog erg aan haar dochter trekt door veel met haar te willen werken en door haar dochter diverse therapieën te laten volgen. En dan blijkt dat ze zelf vroeger ook veel problemen heeft gehad met rekenen.  Ze komt er achter dat zij zelf terug mag naar haar basis omdat ze zelf ook altijd maar verder gaat om iets te leren en ergens te komen en dat dat helemaal niet zo veel nut heeft. Ik raad haar dan ook direct aan om (voor nu) te stoppen met het extra werk met haar dochter. Dat is als water naar de zee dragen. Dat gaat niet lukken als er nog blokkades onder zitten.

Het meisje is een beelddenker en heeft problemen met automatiseren, wat sterk hoort bij een rechts georiënteerd brein waardoor kinderen gaan denken dat ze niet kunnen leren. Ze slaan dan dicht en denken dat ze toch niet goed kunnen leren. Dat is wat er in de praktijk ook echt gebeurt. Moeder blijkt zelf ook dicht te klappen als ze iets niet begrijpt. Dan geeft zij ook op en denkt dat het te moeilijk is voor haar. Als zij daarentegen wel iets doorzet met iets waar ze bang voor is, ziet zij haar dochter ‘opeens’ ook stappen zetten.

We gaan een stap verder in het proces en gaan de sessie in met de wens: Ik kan goed rekenen. We ontdekken een aantal vastzittende emoties van een gekwetst hart, van boosheid (van de lever,  een gebrek aan zelfvertrouwen (van de milt) en een kwetsbaarheid (van de dunne darm) waardoor iemand dingen uit de weg gaat. Hier komt naar boven dat de vader ook niet goed kon meekomen op school. Ook hier wordt de moeder wederom bevestigd in haar geval dat het trekken aan haar dochter zeker niet gaat werken, dat dat eigenlijk alleen nog maar minder zelfvertrouwen brengt en minder van dat wat je graag zou willen bereiken: rust.

Dan komen we erachter dat deze dochter inderdaad een stuk van haar vader geërfd heeft, en dat het moeilijk kunnen leren dus ook echt alles met haar vader te maken heeft. Dat wordt meer en meer duidelijk als we de emoties een plek gaan geven.

Bij het gekwetste hart voelt het voor de dochter niet eerlijk dat zij er zo hard voor moet werken. Als we bij de boosheid aankomen, komt naar boven dat papa deze boosheid ook heeft en zich dan ook altijd verstopt. We ontdekken hier een behoefte aan geborgenheid en dat voegen we toe aan haar energieveld. Hier volgt ook een innerlijke bevestiging dat het ook daadwerkelijk niet erg is om een schooljaar over te doen, wat de druk van de ketel haalt. En als we bij de dunne darm van de kwetsbaarheid aankomen, komt er een misselijkheid naar boven wat het overduidelijk maakt dat het thuis werken echt te veel van het goede is. Daar wordt dan ook acuut mee gestopt.

Dit maakt dat de moeder, die voor haar dochter in haar energie is gestapt, zich rustiger en gezien voelt. Het maakt tegelijkertijd dat zij zich niet meer hoeft te verstoppen.

We gaan verder en ontdekken dat er nog wat blokkeert aan de linkerzijde van het brein, van het doen (als je linker en rechterbrein niet goed kunnen communiceren met elkaar). Als we die verbinding herstellen, voelt de moeder zich beter in haar lichaam, meer in haar basis en krijgt zin om te dansen. Ze voelt tintelingen in haar brein, alsof er een bruggetje van het linker naar het rechterbrein toe gelegd wordt. Dat wordt ‘zichtbaar’ in opgelichte delen in het brein en devele tintelingen.

Tot slot maken we dochterlief los van vader lief en verankeren we dat wat we gedaan hebben met een korte energetische behandeling.

Het resultaat mag er wezen

Het resultaat mag er wezen en ook al gelooft de juf niet in wat we gedaan hebben, ze kan niet ontkennen dat zij een grote verbetering ziet.

Ik citeer: ‘De juf merkte direct verandering op, en ziet dat het meisje er zin in heeft. En al gelooft ze er niet in, ze merkt wel dat het werkt.  Ik vroeg door en vroeg hoe het gaat in de klas. De juf zei: ik ben nog heel voorzichtig maar moet zeggen dat het erg goed gaat.

Ze werkt terug mee op het niveau van de klas en dat gaat best goed. (We hadden begin december afgesproken dat we een stapje terug zouden zetten en haar gemakkelijkere leerstof zouden aanbieden want ze kon niet mee) De juf was verbaasd met deze veranderingen en vroeg zich af of wij thuis enorm aan het oefenen zijn (Dat is helemaal niet zo!)

Zelfs het schrijven en vormen van de letters gaat beter. Ook de kinesitherapeut die met haar werkt had het opgemerkt. De juf vroeg zich af wat we hadden gedaan. Ik vertelde haar over jou en onze sessies. Ze zei: ik geloof daar allemaal niet in, maar merk wel dat het werkt.’

Er is meer

Als wij als ouder bereid zijn om dieper te kijken en met de onderlaag aan de slag gaan, dan kan er veel veranderen. Dieper bij wat er bij onze kinderen blokkeert én bij onszelf. Door te gaan voelen  wat er ons wordt voorgehouden en door anders te kijken. Dan zijn de veranderingen groots.  

Dit meisje is namelijk niet de enige waar we zo’n grote verandering bespeuren. Gelukkig zijn er meer, dat gun ik elk kind. Laatst een jongetje van amper 1 dat niet naar het KDV kon, althans, dat zich daar zo slecht voelde dat hij alleen nog maar kon huilen en de begeleiding ten einde raad was. Er werd een traject ingezet via de orthopedagoog aldaar, maar dat was na twee sessies ook niet meer nodig. De moeder ontvangt alleen nog maar vrolijke foto’s en berichten vanuit de opvang. Een totale omslag waar ze allemaal verbaasd over zijn.

Een sessie voor de blokkades van het kind en een sessie van de moeder, gericht op problematiek rondom de omgang met haar collega’s op het werk, waar zij zich niet fijn bij voelde en wat haar zoontje haarfijn had overgenomen, was alles wat daar voor nodig was.

Mijn eigen zoon van 12 heeft nu ook besloten om zijn best te gaan doen op school, daar waar hij eerder al wel aan het werk ging op school zelf, kon hij er thuis nog niet aan. Ook hier hebben we eerst gekeken naar de blokkades onder het niet kunnen of willen leren en heb ik naar mijn eigen dwangstukken gekeken.

Een kindje van 4 gaat nu zonder problemen naar school (na een gezinsopstelling) daar waar de moeder amper haar kind van zich af kan halen, omdat hij zich aan haar vastklampte. Nu zwaait hij vrolijk gedag en de moeder hoeft niet meer mee de school in.

Het verhaal van het meisje dat niet meekomt op school – en de andere verhalen – geven mij steeds opnieuw de bevestiging dat het bij leerproblematiek vaak helemaal niet zo zinvol is om meer en veel te gaan leren om mee te kunnen komen. Zeker niet als de blokkades die er onder zitten er nog niet onder uit geschoffeld zijn.

Samenvattend

Doe eerst eens een stapje opzij als er iets gebeurt met je kind wat je niet fijn vindt of wat je raakt.

Zorg dat je blijft kijken naar dat wat zich voordoet, zonder dat je iets wil negeren, maar wees je juist bewust van wat je denkt (over je kind) en van wat je voelt. ‘Daar gaan we weer’ is bijvoorbeeld een gedachte die aangekeken wil worden met jouw bewustzijn. Wees je bewust van je gedachten en irritaties en erken dus ‘gewoon’ alles wat er is.

Het maakt dat er weer een beweging ontstaat. En omdat alles wat je aankijkt (juist dat wat je kind laat zien) en aanwezig laat zijn, je energieveld uittrilt zodat het zich uiteindelijk ook niet vast zet en niet langer geleefd hoeft te worden.

Als je dat ook voor jezelf doet, belast je je kind er ook niet langer mee. En dan kun je een gesprek(je) aangaan omdat er een opening is ontstaan. Dan ben je niet meer negatief voedend voor het geheel.

Dat kun je ook zelf doen

Je kunt hulp zoeken als dat eens nodig is, dat heb ik zelf ook gedaan. Je kunt er ook zelf mee aan de slag. Zo heb ik bijvoorbeeld een paar weken lang elke dag gekeken naar mijn eigen dwangstukken uit mijn eigen jeugd. En heb ik gekeken waar ik mezelf in het nu nog onder dwang zet.Het gaat dan om stukken vanuit het nu en ook van vroeger.

Ik liet stukken naar boven komen waarin ik me gemanipuleerd en gedwongen voelde om iets voor mijn moeder te doen (ik mocht bijvoorbeeld niet te vaak weg omdat zij zich alleen voelde) en alleen al met een blik van afkeuring wist ik of ik iets wel of niet kon doen. Daar ben ik mezelf uiteindelijk volledig in kwijt geraakt.

Mijn zoon wil zich ook niets laten afdwingen en kwam niet tot werken op school. Doordat ik ook zelf aan de slag ging en ging voelen, kon er voor hem wat veranderen. Hij werkt nu zowel thuis als op school, omdat ik mezelf nu minder opleg, meer rust neem en niets meer afdwing. En omdat ik de pijnlijke situaties van vroeger onder ogen heb laten komen.

En voor mij betekent dat dat ik daar net zolang in mag doorgaan, totdat ik geen dwangmatige situaties naar me toe haal. Dan is het uit mijn energieveld getrild en hoef ik die ervaringen niet meer aan te trekken.

Tot slot

Als je jezelf traint in het kijken naar, erkenning geven en voelen ontstaat er een prachtig proces naar steeds meer vrijheid en verbinding toe. Je laat steeds meer los. Uiteindelijk aanschouw je alleen nog maar en verwerk je elke emotie ter plekke. Dat hoeft echt niet intens te zijn en lang te duren, omdat werkelijke transformatie maar 20 seconde duurt. Al het andere is meer als een afhankelijkheidsgevoel en slachtofferschap van een situatie.

En als je dan ook nog eens kijkt naar wat er blokkeert, zowel bij je kind als bij jezelf, dan kun je grote stappen zetten. Dat zal opgemerkt worden door de buitenwereld, die met verwondering zal reageren.

Misschien ben je zelf ook wel verwonderd. En zul je gaandeweg merken dat je een andere energie verspreid en steeds meer liefde en eenheid ervaart. Omdat je steeds meer loslaat. Totdat je altijd aanschouwt en voelt. Dan is jouw kind ook jouw transformatiebron en besef je meer en meer hoe verbonden ouder en kind zijn en hoe groot het geluk is, als jij loslaat.

Laat een reactie achter

Verplichte velden zijn aangegeven met een *.