Nefertum

"Zijn wie je werkelijk bent"

Mindful Ouderschap in de praktijk

| Geen reacties

Het is niet altijd even eenvoudig om rustig te blijven als je kind (of kinderen) met enige regelmaat heftig of ander moeilijk gedrag laten zien. Je weet best wel dat het belangrijk is dat je rustig blijft, zodat je kind ook weer kan kalmeren. En je weet waarschijnlijk ook best wel dat het belangrijk is dat je een goed voorbeeld voorleeft, zodat je kind dat ook kan leren. Dat je kind emoties mag hebben, omdat deze anders opgekropt worden en dat dat vooral niet gezond is. En dat je je kind mag begeleiden bij de regulatie van deze emoties, wat soms een hele opgave is in een gezin met één of meerdere hoogsensitieve kinderen. Zeker als je zelf ook hoogsensitief van aard bent. Maar hoe doe je dat dan?

Vandaag een voorbeeld uit de praktijk, uit mijn eigen gezin, over hoe het zou kunnen gaan als je wel bij jezelf blijft.

Uit de praktijk

Zij is 8 en speelt met een vriendinnetje. Hij is 11 en verveelt zich. Hij wil graag meedoen en al snel word het mij duidelijk dat dat niet vlekkeloos verloopt tussen broer en zus. Bij ons is het de regel dat als er iemand meespeelt en het werkt niet, dat diegene zich terugtrekt. Ik heb er ook geen zin in om politieagentje te spelen en de een na de andere opmerking vliegt om de oren heen. Niets mag hij doen van haar. Het playmobilehuis mag niet verschoven worden, ook niet als iedereen er dan veel beter bij kan. Er mag ook niets anders in het huis verschoven worden, daar zit uren werk in. En dat er dan niet gespeeld kan worden, doet er niet toe. Lijkt.

Nu kan het lijken dat het meisje dwars is. Overprikkeld misschien. Er zit haar overduidelijk iets dwars en dat heeft voor mijn gevoel niet zoveel met het spelen zelf te maken. Het klopt wel dat zij veel tijd heeft zitten in het organiseren van haar huis. Maar dat er geen afspraken gemaakt kunnen worden en dat er niets mogelijk is en de anderen vooral niets mogen (en dan vooral de lastige broer niet), dat klopt niet.
Ik haal zoontje lief uit het spel. Hij wordt erg boos en neemt het zijn zus kwalijk dat hij van mij niet meer mee mag doen. Hij gooit een paar poppetjes tegen haar aan waarop zusje lief hard begint te huilen. Herkenbaar?

Wat doe je?

Ik heb eerst zoonlief laten afkoelen. Want we doen elkaar geen pijn. Dan mag er even afstand genomen worden, tijd voor zichzelf. Op zijn eigen kamer.

Dochterlief verschanst zich al snel achter de playstation met haar vriendinnetje en denkt het voor elkaar te hebben: geen last meer van de grote broer die ze er eigenlijk gewoon niet bij wil hebben. Dat is haar grootste recht. Zij mag immers ook nooit met haar grote broer en zijn vrienden meespelen. Dat kun je ook niet afdwingen vind ik. Wij hebben hier de regel dat iedereen het er mee eens moet zijn en dat degene die iemand te spelen heeft, mag bepalen of er een broer of zus mee mag doen. Maar ik ben er niet ok mee hoe ze dit heeft gedaan. Ze laat haar broer merken dat er iets aan de hand is, maar geeft niet haar wensen / grenzen aan. Ze laat hem voelen dat hij niet gewenst is. En dat vind ik niet ok. En ik vind het ook niet ok dat ze dan maar achter de playstation gaat zitten.

Daar haal ik de ‘dwarse’ dame dus vandaan en vraag haar om dit eerst op te lossen. Zelf wil ze eerst afkoelen zegt ze (lees: ze wil graag op de playstation en niet de confrontatie aangaan). Daar ga ik natuurlijk niet in mee, omdat ze al rustig is. Als we doorpraten, komt de werkelijke reden van haar gedrag wel tevoorschijn: ze vindt het oneerlijk dat zij niet altijd mee mag doen, en haar grote broer wel. Die ook nog eens alles gaat bepalen, wat zij ook niet wil. Zeker niet op haar eigen terrein bij haar speelgoed met haar vriendinnetjes. Ik leg haar uit dat ik dat volledig snap, dat dat ook rot is (erkenning). Dat ik een voorstander ben van wel samen spelen, maar dat zij dat gerust ook anders mag doen ( in vrijheid mijn mening uitdragen). Alleen niet door te laten merken met gedrag maar door het ‘gewoon’ te zeggen. En dat ik haar daar best wel bij wil helpen (helpen bij het vinden van een oplossing als het gewenst is).

Met die informatie laat ik haar even met rust. En na een paar minuutjes schuifelt ze naar boven. Blijft nog even hangen bij de deur en klopt er een paar keer op. Schuifelt vervolgens naar binnen en zegt zacht sorry. Haar broer vindt dat erg aandoenlijk en opent zijn armen: ‘Wat ben jij lief, kom maar snel hier’. Mijn hart groeit er ook van. Maar de jongedame heeft op dat moment liever geen knuffel en ook dat is goed.

Ik vraag haar of zij het goed vindt als ik er nog wat over zeg en leg uit wat er werkelijk aan de hand is: dat ze het niet altijd ok vindt, dat haar broertje met haar wel mee doet en zij meestal niet mag spelen. Dat ze dat heel moeilijk vindt om te zeggen. Ik vraag haar of het klopt en dat wordt beaamd.

Ik laat ze verder met rust en een paar minuten later wordt het spel hervat. Met z’n drieën. Ik ben er trots op. Dat we dit rustig hebben kunnen oplossen, dat ik zelf gewoon rustig ben gebleven en me niet ben gaan irriteren, een toeschouwer kon zijn, waardoor alles op een rustige manier besproken en opgelost kon worden. Maar bovenal ben ik trots op mijn dochter, die iets doet wat ze heel erg moeilijk vindt. Wat heel veel grote mensen ook moeilijk vinden. Want hoe vaak laten wij als grote mensen ons ongenoegen blijken maar spreken het niet uit? En ik ben trots op mijn zoon, die direct zijn armen spreidt en vergeven kan en ook zijn eigen aandeel erkent. Mijn hart groeit  opnieuw als ik hier aan terug denk!

Als het mis gaat

Nu is niemand perfect. OF misschien zijn we juist wel perfect, gewoon precies zoals we zijn in onze imperfectie. Of zoals Sue Atkins zegt: ‘There is no such thing as a perfect parent. So just be a real one.’ Dus het kan ook wel eens mis gaan. Ook dat is niet zo heel erg heb ik laatst ondervonden, toen ik een boekje las waarin ik al mijn eigen gedachtegoed en ideeën over het ouderschap terug zag, maar dan zelfs wetenschappelijk onderbouwt (niet dat er dan iets verandert voor mij, maar toch was het leuk om dit op deze wijze terug te zien)! Het gaat er dan om wat je er mee doet. Het kan zelfs de band tussen ouder en kind versterken of repareren. Hoe dat in elkaar steekt, dat lees je een volgende keer.

 

Laat een reactie achter

Verplichte velden zijn aangegeven met een *.