Nefertum

"Zijn wie je werkelijk bent"

Het kind dat alle kanten opgaat

| Geen reacties

In mijn vorige artikel – ‘Wat als je kind niet loskomt van jou’ heb je kunnen lezen over het hoogsensitieve kind dat zich vastklampt aan ouders. Het kind dat zich (nog) niet veilig genoeg voelt om de wereld in te stappen. Vandaag kun je lezen over de tegenpool van dit type kind: het kind dat er helemaal voor gaat.

Eigenschappen

Ondanks dat deze opsomming zeker niet volledig is en elk kind uniek in zijn soort, doe ik graag toch een poging deze prachtige kinderen zo goed mogelijk te omschrijven.

Net als alle hoogsensitieve kinderen zijn ook deze kinderen extra gevoelig voor alles wat te maken heeft met de zintuigen: ze horen meer, ze zien meer, ze voelen meer, ze ruiken meer en ze proeven sterker. Bovendien komt alles versterkt binnen. Zij hebben bijvoorbeeld wel 32 beelden te verwerken waar niet-sensitieve kinderen 2 tot 5 woorden per seconde waarnemen.

Ze houden van aandacht en stiekem vinden ze dat soms ook wel een beetje spannend. Ze hebben een heel sterke wilskracht, weten goed wat ze willen en zitten vol ideeën. En bovendien zijn ze sterk verbonden met hun eigen kern, de bron en het AL en zijn daardoor heel erg wijs.

Ze laten zich vooral niet dwingen en anderen zullen vaak denken dat dat aan jou ligt als ouder. Ze willen dingen graag op hun eigen manier kunnen doen en je moet van goeden huize komen om ze van het tegendeel te overtuigen. Toch hebben ze veel baat bij structuur en duidelijkheid, waarbij zij wel een bepaalde mate van (keuze)vrijheid nodig hebben.

Ze hebben een bijzonder sterk rechtvaardigheidsgevoel en komen al dan niet selectief in opstand als henzelf, of anderen die dicht bij hen staan, onrecht wordt aangedaan.

Veranderingen vinden ze niet fijn, dan kunnen ze de grond onder hun voeten verliezen. Vaak heeft dat niet alleen te maken met hun gevoeligheid, maar met een eerdere ervaring die hard is binnengekomen en nog niet (volledig) verwerkt.

In het algemeen hebben de meesten een probleem met autoriteit en met moeten. Daar waar wij als volwassenen vastlopen in ons aangepaste gedrag weigeren veel van deze kinderen zich op jonge leeftijd al aan te passen. En als zij daartoe gedwongen worden, worden ze vaak zelfs ziek.

Deze kinderen reageren ook sterk(er) op spanning, thuis en op school. Ook de plek in de klas en naast wie het zit, maakt voor deze kinderen veel uit. Dat komt omdat zij alles voelen en één worden met emoties van anderen. Daar reageren zij op met hun kenmerkende naar buiten toe tredende gedrag. Alleen wordt dit gedrag lang niet altijd met gevoeligheid in verband gebracht. Vaak is het ook nog eens bedoeld om te voorkomen dat er nog meer prikkels binnenkomen. Als ouder kun je als het niet goed gaat met je kind, heel duidelijk het verschil zien aan hoe je kind bijvoorbeeld uit school komt. Of als het met regelmaat niet gerust wakker wordt.

Het zijn ook deze kinderen die totaal over de rooie gaan als zij hun zin niet krijgen en als dingen anders gaan dan zij zelf voor ogen hadden. Tegelijkertijd zijn zij vaak ook kwetsbaar of onzeker, al wordt ook die kant lang niet altijd waargenomen of begrepen.

Op school

Ook op school waar deze kinderen met veel prikkels te maken krijgen – meer dan ze aankunnen – stuiteren deze kinderen alle kanten op. Dat zie je vooral terug in de kleuterklas. Deze kinderen staan regelmatig op ‘aan’ als het hen te veel is geworden en ze de vele prikkels niet meer goed kunnen verwerken.

Vaak kun je op dat moment geen echt contact meer met ze maken. En dat klopt. Ze zijn uit verbinding. Deze kinderen staan in de overlevingsstand, waarbij er door een soort van voortdurende trigger geen normale communicatie meer mogelijk is tussen de linker- en rechterhersenhelft. Dan is de hersenstam als het ware dichtgeslagen. Je kunt deze overlevingsstand vergelijken met een chronische stress-stand van een volwassene.

Veel kinderen weigeren met de les of sport mee te doen, waarbij het ‘moeten’ vaak het probleem lijkt te zijn. En ook de zin of onzin van een opdracht. Dan heeft de leerkracht ook een beste uitdaging. Bepaalde overgangen zoals van de kleuterklas naar groep 3 en de overgang van groep 6 naar 7 zijn extreem groot.

In balans – uit balans

In balans is dit type kind een prachtig, ondernemend kind, dat sterk verbonden is met zijn eigenwijsheid. Het is een kind met een ijzersterke wilskracht en boordevol ideeën. Als het in balans is, ligt de wereld aan zijn voeten.

Als het zich daarentegen niet goed voelt, overprikkeld raakt of zich bijvoorbeeld gekwetst voelt of het ergens niet mee eens is, dan gaat het extra prikkels opzoeken. Vaak gaat er dan een knopje op ‘aan’,  als het ware. Maar omdat er onder deze wilskracht ook een sterke gevoelskracht aanwezig is, kan dit kind hier helemaal niet zo goed tegen. En als het niet goed gaat, worden ze boos, rebels, dan gaan ze etteren en treiteren en worden ze ongeduldig. Ze gaan (slaan) door in hun gedrag. Als dit chronisch wordt, is je kind duidelijk uit balans.

Het werkelijke probleem

Voor veel ouders en leerkrachten is het best een uitdaging om deze kinderen goed te begeleiden. Onder hun sterke wil en hun aandrang om naar buiten te treden bij onbalans zit een hoge (over)gevoeligheid en kwetsbaarheid die niet altijd gezien wordt. Als je (te) heftig reageert op hun gedrag komt de (over)gevoelige kant naar boven, omdat ze deze energie helemaal niet goed kunnen handelen. Meestal weten ze het donders goed als ze te ver zijn gegaan, maar begrijpen ze zelf hun eigen gedrag ook niet.

Moeilijk gedrag heeft altijd een oorzaak

Moeilijk gedrag heeft altijd een oorzaak. Chronisch of incidenteel. Bij kinderen in de chronische stress-stand kun je er vanuit gaan dat zij vaak een boel ellende met zich meedragen. Zo werd mijn (zachte) dochter in de kleuterklas steeds naast deze kinderen neergezet. Zij bleek een goede invloed te hebben. En hoe goed ze dat in de klas ook leek op te pakken, zo hard kwam de ellende er thuis weer uit. Totdat zij in de ochtend bij het naar schoolgaan al in de schreeuwstand stond en ik noodgedwongen om een andere plek vroeg. Ze trok niet meer bij. In de middag had ik dan direct al weer een totaal ander kind in huis. Nog steeds werkt zij graag met kinderen waar niemand mee wil werken en ik vermoed dat zij nog steeds ook hun zuivere kern waarneemt en ziet wat er onder zit.

De pijn van de ouder(s)

Ook veel ouders voelen heel goed aan dat hun kind vast zit, al begrijpen ze het lang niet altijd. Zij weten en begrijpen wel dat het (nog) niet anders kan. De buitenwereld reageert daar vaak negatief op. Dat komt omdat bij anderen vaak het naar buiten tredende ‘etterige’ gedrag wel zichtbaar is en het effect ervan op hun eigen kinderen.

Het oordeel en de irritaties van andere ouders en ook van leerkrachten doet deze ouders pijn. Want zij weten ook wel dat het niet goed is wat hun kind laat zien. Zij zitten zelf ook met de handen in het haar. Anderen begrijpen dat niet, zij willen simpelweg dat het stopt. Zij denken al snel dat het met jouw ouderschap te maken heeft. Maar het is zoveel meer dan dat!

Er zit altijd wat onder

Ook voor deze kinderen geldt dat zij hun eigen onverwerkte ervaringen hebben, tijdens de zwangerschap, vlak voor, tijdens of na de geboorte of in de periode daarna. Dat kan echt een trauma zijn, maar ook elke andere ervaring die niet goed of niet volledig verwerkt is. Dat zorgt voor emotionele blokkades in de meridianen (de energiebanen die verbonden zijn met bepaalde organen en klieren) en chakra’s, waarbij in de eerste jaren bijvoorbeeld de thema’s veiligheid en de veiligheid om zich te kunnen uiten van groot belang zijn.

Veel kinderen gaan lasten meedragen van met name de moeder, maar uiten deze lasten op een wijze zoals je reeds gewend bent van deze kinderen: met naar buiten tredend gedrag. Zij leven vaak ook de frustratie en spanning van de ouder (ouders) uit, juist vanwege hun hoge gevoeligheid. Maar die wordt dus lang niet altijd waargenomen.

Ondertussen heb ik gezien dat deze kinderen enorm veel baat hebben bij een familiesysteem dat op orde is, waarbij iedereen op zijn eigen plek komt te staan.. Iedereen in het gezin op de juiste plek brengt veel meer rust en vaak ook opluchting. Wist je dat veel problemen uit een secondair systeem zoals bijvoorbeeld school juist voortkomen uit problemen uit het primaire systeem (het kerngezin)?

Het heeft ook met jou te maken

Daarnaast voelen deze geweldige kinderen met hun gevoelige sensoren en hun sterke wilskracht jou als ouder ook haarfijn aan. Zij resoneren volledig op jouw energieveld. Zij erven daarmee jouw kwetsbaarheden, net als de pijn van je eigen aangepaste gedrag. En ook problemen rondom autoriteit en moeten hebben in de praktijk vaak (ook) met jou te maken.

Niet zelden heeft het in het algemeen te maken met de grootste pijn die er in mijn ogen bestaat: de pijn van het jezelf kwijtraken. En vergeet niet dat jij alles wat je zelf nog niet verwerkt hebt, doorgeeft aan je kinderen. En ook alles wat generaties voor jou niet verwerkt hebben, wordt van generatie op generatie doorgegeven. Om uiteindelijk bij jouw kind ten volle tot uiting te komen. Dat kan ook niet meer anders in deze tijd.

Je ziet ze overal

In mijn praktijk kom ik deze kinderen tegen uit alle leeftijdscategorieën. De kleinste kinderen die prikkels opzoeken, die alles willen ontdekken en alle kanten opvliegen. Kinderen die niet kunnen of willen luisteren. Zij willen doen wat zij willen. Zij willen beslissen over hun eigen leven. Ik moet altijd een lach onderdrukken als ik hun ouders achter hen aan zie sjouwen.

Op school zijn het de ‘tegendraadse’ kinderen, die op hun eigen manier willen werken. En gelukkig zijn er scholen waarbij al naar de verschillende werkhoudingen wordt gekeken. Daar wordt het in ieder geval al een stukje makkelijker van. De wat oudere kinderen lopen vooral tegen de zin en onzin van school aan en ik kan ze lang niet altijd ongelijk geven. Zij aarden pas als zij een doel hebben gevonden, iets om naar toe te werken. Soms komen zij op een zelfgekozen beroepsopleiding pas echt tot hun recht.

Als volwassenen zijn het mensen die nog steeds de strijd aangaan met alles wat zich aandient en met alles wat niet klopt in hun eigen leven of in de maatschappij. Maar uiteindelijk is dat een eindeloze strijd. Als deze kinderen en volwassenen de strijd vanuit frustratie en boosheid van het niet kloppen kunnen loslaten, zijn het in mijn ogen de werkelijke wereldverbeteraars van morgen. En daarom is het zo belangrijk dat deze kinderen een stevige basis vanuit vertrouwen meekrijgen.

Wat kun je doen?

Deze kinderen hebben in eerste instantie duidelijke grenzen nodig, juist de kinderen die alle kanten uitgaan. Geen ellenlange verhalen maar duidelijkheid. En een ouder die in verbinding is.

Als jij zelf nog in de overlevingsstand staat, dan kan je kind het ook niet anders doen. Het doet immers altijd wat jij doet. Het leert gelijk ook precies zo te reageren als jij doet. Verwacht dus niet van je kind dat het stopt met bijvoorbeeld tekeergaan als je zelf ook tekeer gaat… Je kind leert van jou.

Los je eigen (ouderlijke) frustraties op en reken af met je eigen pijnlijke ervaringen en lasten van je verleden. Zonder dat ben je NIET werkelijk beschikbaar voor je kind. En dat zal gevoeld worden.

Voel je niet verantwoordelijk voor het gedrag van je kind.

Train jezelf om ook in lastige situaties en driftbuien rustig te blijven. Je mag best boos worden als de boel bij jou thuis kort en klein wordt geslagen. Je kunt ook boos zijn en bij jezelf blijven. Jij bent immers de volwassene en kunt daar bewust voor kiezen.

Je kind heeft recht op zijn emoties. Geef hem tijd om deze te verwerken door hem bijvoorbeeld uit de situatie te halen. In de emotie zelf is je kind niet aanspreekbaar, en als je op dat moment je kind wel terechtwijst, zal het alleen nog maar meer overprikkeld raken. Oplossingen aandienen werkt ook alleen maar averechts.

Als jij met heftige emoties (energie) reageert, wordt bovendien de gevoelige kant van je kind geraakt, waardoor de kans groot is dat het helemaal overstuur raakt. Je kind is ook nog eens wijs genoeg om te beseffen dat hij over de schreef is gegaan. Hij zal echter niet begrijpen waarom. Hoe kan een kind ook begrijpen hoe triggers werken als vele volwassenen zichzelf ook al niet meer in de hand hebben.

Kom dus altijd eerst zelf tot rust voordat je bijvoorbeeld grenzen aan gedrag stelt en laat dan direct ook nog eventuele weerstand los. En laat ook eerst je kind tot rust komen. Het is al overprikkeld en is niet meer in staat om nog iets in zich op te nemen.

En het belangrijkste: zolang jij nog geraakt wordt door het gedrag of de ervaringen van je kind, weet dan dat het ook altijd met jou te maken heeft. Dan zit daar bij jezelf nog een onverwerkte ervaring onder. Dan wordt je zelf nog getriggerd. Je bent hier pas klaar mee als je rustig kunt blijven en je kind ervaringen kunt laten hebben. En als jouw innerlijke kinderen allemaal tot rust zijn gekomen.

Maak het niet (te) groot

Vind het ook niet zo erg wat je kind laat zien. En ook niet hoe anderen daar op reageren, als zij het niet begrijpen of zien. Hoe meer nadruk je op het moeilijke gedrag legt, hoe groter de ellende wordt.

Jij kent je kind. Jij weet hoe hij reageert. Hou het vooral luchtig en zeg liever: ‘Ik begrijp jou, want ik ken jou. Maar potverdikke … doe dat nooit meer.’

Welke beslissing je uiteindelijk ook neemt ten aanzien van hun gedrag, zorg er in ieder geval voor dat je het oprecht meent. Vanuit de punten van je tenen. Want ook elke vorm van twijfel wordt gevoeld. Kom ook alles na wat je zegt. Anders kan je kind je niet meer serieus nemen.

Help je kind bij het aanpassen

Je kind heeft jouw hulp nodig om zich te leren aanpassen, zonder dat het zichzelf kwijtraakt. We hebben nu eenmaal te dealen met de maatschappij zoals deze nu is. Met elke vorm van weerstand bereik je niet veel meer dan nog meer weerstand. En nog meer ervaringen waarin je nog meer weerstand zult ervaren. Dat is een natuurkundige wet.

Je aanpassen in een wereld die precies is zoals deze is, hoort bij het leven hier op aarde. We hebben allemaal de taak om onze eigen plek in deze wereld te vinden. Ieder voor zich en elk op eigen wijze. Dat geldt ook voor je kind. Aan jou als ouder de schone taak om je kind bij de hand te nemen in deze wereld, te laten wennen en waar nodig, te helpen bij het aanpassen.

Meditatie voor Ouders

Tot slot wil ik je graag nog verwijzen naar een speciale meditatie voor ouders die ik heb samengesteld en ingesproken om jou te helpen bij moeilijke situaties waarin je zelf nog geraakt wordt en bij het aanvaarden van wie je kind is. Het helpt je tevens je zorgen en angsten los te laten, en het helpt jou om in te tunen op de innerlijke kracht van zowel je kind als van jezelf. Klik hier.

Alles wordt anders

Ik heb zelf ook lange tijd de pijn van het aanpassen en het niet willen aanpassen mogen ervaren in mijn leven. En de last die dat met zich mee bracht. In mijn beide kinderen zie (zag) ik beide kanten terugkomen: het extreem aangepaste meisje en de enigszins boze, eigenwijze en onaangepaste maar even gevoelige jongen, die veel onrecht ervaart in het leven met een intense wens om bovenal zelf te mogen beslissen over zijn eigen leven. Iets wat ik bijvoorbeeld zelf niet mocht. Beide kanten en pijnstukken heb ik verenigd gezien in mijn mooie kinderen. En ik ben zo dankbaar dat ik dankzij hen dit heb mogen omzetten. Ik nodig jou uit om ook voorbij de trigger te komen – ook voorbij de triggers op het gedrag van je kind.

Dan wordt alles anders. Dan zijn je kinderen nog steeds hooggevoelig en beschikken zij over de bijbehorende eigenschappen. En dan heb je nog steeds te dealen met hun gevoeligheid en toebehoren en waarschijnlijk ook met je eigen gevoeligheid. Het wordt anders als je dit vanuit balans kunt doen.

Ik voel me intens verbonden met al deze kinderen, met de strijd die deze kinderen dagelijks leveren. En ik draag hen allen een warm hart toe en ook hun ouders. Ze zijn zo prachtig. Helaas wordt dat niet altijd gezien. Help jij ook mee om deze focus om te draaien?

Draai jouw focus ook om

Dat kun je doen door je kind te aanvaarden zoals het in essentie is. Richt je vooral op het mooie ontvankelijke in je kind. En weiger om nog langer te praten over alles wat niet zou kloppen en wat er zo moeilijk is aan jouw kind. Keer het liever om en besteed je aandacht aan het mooie in jouw kind. In mijn artikel over Positief Ouderschap kun je lezen hoe je dat zou kunnen doen.

 

Tip

Loopt het echt uit de hand, is er geen land meer mee te bezeilen en lijkt je kind de verbinding volledig kwijt te zijn in een soort chronische overprikkeling: dan is het misschien tijd om wat hulp te vragen. In dat geval kan een Kind In Evenwicht Sessie je kind snel weer helpen om weer terug te keren naar het mooie kind dat het in werkelijkheid is!

Laat een reactie achter

Verplichte velden zijn aangegeven met een *.