Nefertum

"Zijn wie je werkelijk bent"

Ik heb mij lief – deel III van het Innerlijke Kind

| 1 reactie

In deel I heb je kunnen lezen over het innerlijke kind in jou en over de volwassene in jou. En in deel II zag je dat de werkelijke oorzaak van pijn – de pijn van het innerlijke kind – altijd aangekeken wil worden. Vandaag gaan we een stap verder en mag je jezelf weer lief gaan vinden. En daarmee ook het innerlijke kind in jou.

Als je jezelf niet lief kunt vinden, jezelf niet zo lief behandeld zoals je anderen zou behandelen (natuurlijk wil ik jou uit de brand helpen), of je ervaart vele tekorten in je leven, dan heeft dat meestal een oorzaak in je verleden.

Lang niet altijd zijn we ons bewust van de werkelijke oorzaak van onze problemen en de daarbij behorende negatieve overtuigingen over onszelf. Deze liggen verborgen onder de oppervlakte. Of we denken dat we er inmiddels wel mee gedeald hebben. Maar vervolgens loop je nog steeds tegen hetzelfde probleem aan of kom je mensen tegen, die je er alsnog aan herinneren, dat je je problemen in je jeugd nog niet helemaal hebt verwerkt.

We lopen allemaal onze eigen verwondingen op

We hebben allemaal onze eigen ervaringen en verwondingen. En we hebben allemaal te dealen met de gevolgen van onze jeugdervaringen.

Daarbij komt ook nog eens het feit dat we jarenlang hebben rondgelopen in de energie van onze ouders of verzorgers waardoor we deze energie hebben overgenomen. Het heeft zich vastgezet in jouw aura, het energieveld om jou heen, waarmee je vervolgens bepaalde ervaringen aantrekt die daarmee resoneren.

We ontwikkelen ook allemaal allergieën voor negatieve gedragingen van onze opvoeders. Die draag je ook met je mee, totdat je er bewust van wordt. Dan wordt je bijvoorbeeld moe of onzeker in de omgeving van bepaalde mensen. Of dan mag je iemand direct al niet bij de eerste oogopslag. Of je ergert je aan bepaalde mensen.

Zo scan je meestal onbewust steeds je omgeving af, als een antenne, gericht op je eigen allergieën, waar je vervolgens op leegloopt. En dat blijf je doen. Totdat je er bewust van wordt en het oplost.

En dan zijn er ook nog allerhande uitspraken en waardeoordelen waar we onszelf uiteindelijk mee identificeren. In andere woorden: we gaan het voor waar aannemen. Als iets maar vaak genoeg tegen je wordt gezegd, ga je er van zelf in geloven.

Voorbij de misvatting

We lopen allemaal verwondingen op. Van onszelf en van onze ouders. En wij geven deze op onze beurt weer door aan onze kinderen. We nemen uitspraken en oordelen voor waar aan. En we komen ook allemaal op de een of andere manier iets te kort. Niet zelden gaat het dan om aandacht en liefde.

Dit alles maakt dat we denken dat er niet van ons wordt gehouden. Als kind voelde je je misschien niet gezien, kon je niet zijn wie je was, paste je je aan of juist niet. Werd je niet gewaardeerd of werd je pas gezien als je presteerde en ging je daardoor hard je best doen.  Of kreeg je alleen maar kritiek en voelde je continu afgewezen of aan de zijlijn staan. Of je kon we geen liefde waarnemen. Aan dergelijke ervaringen koppelen kinderen een onjuiste conclusie aan vast: er wordt niet van mij gehouden. Kinderen denken immers zwart – wit. Als mama boos op mij is, zal ze niet van mij houden. En als een papa niet luistert, ben ik het niet waard om naar te luisteren zijn overtuigingen die bij hooggevoelige kinderen kunnen ontstaan. Een kind betrekt van nature alles op zichzelf.

Het is echter een grote misvatting dat er niet van jou gehouden wordt. Het kan wel verborgen zijn geraakt.  Het probleem is dat we de zwart – wit gedachten als volwassenen nog steeds vast blijven houden.

Eigen ervaringen

Zelf ben ik opgegroeid in een gezin met een enigszins ‘narcistische’ moeder, al noem ik dat zelf liever een ouder met een ernstig te kort en een zeer lage eigenwaarde, omdat er in haar gezin van vroeger geen ruimte was voor haar. Of dat waar is, maakt niet uit, het gaat om haar perceptie. En ik had een vader die zich terugtrok, die zichzelf niet kon uiten en niet voor zichzelf opkwam. Al op jonge leeftijd, op zijn 38e en mijn 7e bleek hij al ernstige hartklachten ontwikkeld te hebben.

Mijn moeder vroeg constant om bevestiging en uitte praktisch voortdurend haar te kort. En uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat dit een hele zware, negatieve energie is. En ik als kind op mijn tenen moest lopen om haar niet te laten ontploffen.

Uiteraard wilde mijn moeder haar pijn niet op haar kinderen reflecteren, maar dat gebeurde toch. Dat uitte zich bij haar in dwangmatig presteren. Voor zichzelf maar ook voor ons, haar kinderen. Dat dwong ze af en resulteerde in veel, heel veel kritiek en grootse plichtmatige verwachtingen. En niets was goed of goed genoeg.

Nu was ik een echt Nieuwetijdskind, waar in die tijd nog maar weinig over bekend was. Ik wilde zijn wie ik was en wilde mijn eigen keuzes maken. Maar dat ik anders dacht en wilde, kon mijn moeder niet aanvaarden. Zij kon mij niet aanvaarden wie ik was, kon niet met mij omgaan en zag totaal niet wat ik nodig had.

Alles wat ik deed werd afgekeurd en keurig gedrag werd afgedwongen. Negatieve uitlatingen waren eerder orde van de dag dan uitzondering. Ik werd in een keurslijf geperst en ‘verkeerde’ gedragingen en keuzes maakten dat er urenlang en soms ook dagen lang niet tegen mij gesproken werd.

Ten gevolge van deze ervaringen heb ik nogal wat allergieën ontwikkeld die te maken hebben met thema’s als dominantie en manipulatie. En je kunt je vast ook wel voorstellen dat ik in mijn volwassen leven veel moeite heb gehad met het aanvaarden van mezelf. Ik ontwikkelde – net als mijn beide ouders – een negatief zelfbeeld en dezelfde negatieve karaktereigenschappen waar ik juist zo’n hekel aan had. Totaal verweven met de negatieve energie van mijn moeder.

Ik paste mij aan, voelde mij daar toe gedwongen en raakte mezelf volledig kwijt. Ik ontwikkelde bovendien een allesoverheersende boosheid, dat veel problemen heeft veroorzaakt in mijn volwassen leven. Evenals het levensgrote tekort aan aandacht en liefde.

Als kind was ik amper nog in staat om mijn mond open te doen en ik kon mij nergens op mijn gemak voelen. En zelfs nog tot voor een paar jaar brak het angstzweet mij uit als ik moest praten in een groep. Mensen vonden mij altijd raar. En ik viel overal buiten.

Ik heb een lange weg afgelegd voordat ik uit de overlevingsstand kon en durfde te stappen. En nog steeds ontwikkel ik mezelf steeds verder door. Steeds meer (van) mezelf. En elke dag maak ik nog meer stappen naar meer (zelf)vertrouwen en eigenwaarde toe. Ik ben trots en dankbaar dat ik ondanks alles nu sta waar ik sta. Dat ik zulke grote stappen heb mogen zetten en dat ik de harmonie en rust in mijn gezin en leven heb mogen terugvinden. Ik kan nu bij mezelf blijven en ben niet meer bang voor reacties of het oordeel van anderen (afkeuring). Het mag er nu allemaal zijn. En ik ontwikkel mij nog steeds verder door. Dat is mijn geluk. En ook dat gevoel is torenhoog.

Het verleden is het verleden

Er is een tijd geweest dat ik richting mijn moeder iets voelde wat dichtbij haat kwam. En er zijn behoorlijk wat perioden geweest waarin ik mij het liefst volledig gedistantieerd had. Maar dat werd niet toegestaan.

Het verleden heeft echter ook gemaakt wie ik nu ben. En de ‘haat’ heb ik omgezet in liefde, al was dat helaas pas na het overlijden van mijn beide ouders. Toen leerde ik pas echt zien dat zij vastzaten en niet anders konden. En zij deden dit beiden zeker niet met opzet. Ik zeg beiden, want ook mijn vader heeft dit alles toegestaan.

Met de aanvaarding van mijn verleden kon ik weer terugkeren met mijn gezicht naar het heden.

Behoeften willen opgevuld worden

We hebben allemaal ons eigen verhaal. En we komen ook allemaal te kort. Soms simpelweg vanwege het feit dat het een onmogelijke taak is om aan alle behoeften te voldoen. En meestal omdat ouders zelf niet anders konden.

In ons volwassen leven willen we dit tekort echter graag nog steeds opgevuld zien. En dat is dan het moment waarop het innerlijke kind naar voren stapt. Dan ervaren zij in hun volwassen leven ook een ernstig te kort aan aandacht en liefde en wijzen de partner als schuldige aan.

En als de partner al gehoor geeft aan het te kort, dan nog zal het nooit genoeg zijn. Vragen vanuit een tekort wakkert op den duur ook een reactie vanuit het innerlijke kind van je partner aan.  Over en weer wordt er getriggered totdat er een onhoudbare situatie ontstaat. De kinderen staan  weer tegenover elkaar.

Hoe je denkt over jezelf

Het zijn ook onze partners die ons precies laten zien waar we staan en hoe we over onszelf denken. En later doen ook onze kinderen daar ook aan mee. Het is een kans op heling. Je trekt altijd de partner aan die jou laat zien waar je aan het werk mag. En ook voor kinderen geldt dat je eerst met jezelf aan de slag mag, voordat je kinderen hun spiegelgedrag kunnen loslaten.

Daar mag je eigenlijk best dankbaar voor zijn. Al begrijp ik ook dat als je er in vast zit, dat dit soms nog een ver-van-je-bed- show lijkt te zijn. Ik ben er zelf ook maar al te goed mee bekend.

Onze partners spiegelen niet alleen onze tekorten, maar reflecteren ook heel zuiver het innerlijke beeld dat we van onszelf hebben.

Vaak gaan we ook nog eens hetzelfde doen als onze ouders of juist het tegenovergestelde en ook daar komt allerhande problematiek van oude pijn om de hoek kijken. Maar daar willen we ons vaak liever niet mee identificeren. In de praktijk haken best wel eens mensen af als we aan dit stuk toekomen. Dan zijn ze er nog niet helemaal klaar voor en dat is prima. Uiteindelijk zal het proces ontrafeld willen worden. En dat komt als zij er klaar voor zijn. Of er klaar mee zijn.

De werkelijke oorzaak van pijn wil altijd aangekeken worden. En dat wat we gemist hebben, kunnen we niet aan een ander vragen. Wat kunnen we dan wel doen?

Waar het hierbij om gaat , is dat je erkent dat elke pijn met jou te maken heeft , met een onverwerkte ervaring. Het helpt je ook bewust te zijn wanneer de ander vanuit pijn reageert of opereert . Dat betekent niet dat je alles goed moet keuren. Als er iemand tegen je staat te schreeuwen of jou vertelt hoe slecht je wel niet bent,  kun je rustig vertellen dat je begrijpt dat de ander dat zo voelt, en je kunt er ook voor bedanken.  Hier hoef jezelf niet langer aan bloot te stellen. Als het pijn doet, dan wil het wel gevoeld worden. Want daar zit dan weer zo’n onverwerkte ervaring onder, waarmee je de ervaring naar je toegehaald hebt.

Hoe kom je tot aanvaarding

Als ik over aanvaarding praat – wat voor velen een enorme uitdaging is (en ook dat geldt soms nog steeds voor mijzelf) – dan heb ik het over voelen. Alles wil gevoeld worden. Anders bouw je zo weer een nieuw pakketje blokkades op. Niet handig. En soms wordt er een diepere laag aangeboord, die gevoeld wil worden. Elke dag daar even de tijd voor nemen draagt sterk bij aan het loslaten van je weerstand.

Jezelf weer lief vinden

Je kunt geen liefde van een ander vragen, geen enkel tekort kan door een ander opgevuld worden. Maar het goede nieuws is dat je  het wel aan jezelf kunt geven en dat is het punt waarop het innerlijke kind weer tevoorschijn komt. Je kunt aan jezelf geven wat je gemist hebt. Dus je hebt het ook zelf in de hand of je je weer goed kunt voelen.

Dat kun je zelf gaan doen door te voelen of bijvoorbeeld met behulp van de meditaties voor het innerlijke kind die ik voor jou heb ingesproken. Maar ook door jezelf in het dagelijks leven lief te vinden en jezelf bewust lief te behandelen. Als je je niet zo fijn voelt en je voelt je alleen, stel je dan eens voor dat je jezelf of de kleine jij omhelst en troost. Bijvoorbeeld voordat je gaat slapen. De kans is groot dat je dan weer een stuk fijner wakker wordt.

Behandel jezelf zoals je een ander zou behandelen. En ook als je ‘fouten’ maakt, ben en blijf je liefdevol en waardevol.

Samenvattend

We dragen allemaal lasten vanuit ons verleden met ons mee. En in ons dagelijks leven hebben we te dealen met de  gevolgen daarvan. Het zorgt voor reacties vanuit pijn (zie deel I). Als de ervaringen alsnog worden aangekeken, kunnen ze verwerkt worden en opgeborgen. Dan pas kom je werkelijk voorbij de trigger (zie deel II).

Je kunt jezelf verder helpen door aanvaarding en voelen. En door jezelf weer lief te gaan vinden. Dan verander je van binnen uit en zal ook de buitenwereld ook weer anders op jou gaan reageren.

Je mind mag ook mee doen

Tot slot nog wat (mentale) tips om je mind mee te laten doen, want zonder positief over jezelf te denken kom je er nog niet.

Denk elke keer bij een negatieve ervaring of gedachte: ‘Dit is het resultaat van mijn verleden. En nu ben ik volwassen.’

Als je reageert op uitlatingen of gedrag van een ander, reageer dan niet vanuit pijn maar vanuit liefde. Door bijvoorbeeld het volgende aan jezelf te vragen: ‘Wat zou de liefde of de Bron nu hierover tegen jou willen zeggen?’

En elke keer als je jezelf betrapt op een negatieve uitspraak of gedachte over jezelf, kijk dan eens naar jezelf vanuit de ogen van de Bron: ‘Wat zou ik van mezelf vinden als ik nu naar mezelf kijk door de ogen van de bron?’

Dan ga je jezelf steeds liever en leuker vinden. En anderen (dan) ook.

Kun je daar hulp bij gebruiken ? Kijk dan eens hier bij de meditatieserie voor de heling van het Innerlijke Kind. Of pak het direct groots aan en ga voor een diepe heling van je eerste 7 levensjaren (en nog veeeel meer).

Meld je aan voor de nieuwsbrief en ontvang een email met 5 gratis meditaties

Bekijk vorige nieuwsbrieven

{captcha}

Eén reactie

Laat een reactie achter

Verplichte velden zijn aangegeven met een *.