Nefertum

"Zijn wie je werkelijk bent"

Mag jouw kind ervaringen hebben?

| Geen reacties

Kinderen hebben allemaal hun eigen ervaringen en in het belang van hun groei en ontwikkeling gaat het er bij hun ervaringen om dat wij ze toestaan om deze te hebben. Vaak zijn we ons echter niet zo bewust van de grootte van onze eigen impact op die ervaringen. We zien liever dat het goed gaat met ons kind en daar doen we alles voor. Soms kun je dat beter anders doen dan je zou denken.

Als jij je kind oprecht zijn eigen ervaringen durft te laten hebben, zul je merken dat de impact van die ervaring een stuk minder is. Dat geldt ook voor gedragingen die we liever anders zouden zien.

Maar …… dat is nog niet zo eenvoudig

We maken ons vaak zorgen of het wel goed gaat met ons kind, vooral als het gaat om een hoogsensitief kind, dat ook nog eens zichtbaar erg gevoelig is voor allerhande prikkels. Of een kind dat juist altijd ‘problemen’ veroorzaakt.

Vaak willen we ook graag dat ons kind zich anders gedraagt. Om te voorkomen dat hij daardoor in de problemen komt of omdat we het lastig vinden voor onszelf of voor anderen. Of we willen geen kritiek ontvangen van anderen.

We willen dat ons kind misschien wat minder heftig is of dat het zich juist wat meer laat zien.

En we kunnen ervaringen ook nog eens bagatelliseren (zo erg is het niet) of negeren (dan houdt hij snel op) of we worden zelf geraakt.

Zorgen, weerstand (van het anders willen hebben) en onze kinderen behoeden voor pijn – hoe begrijpelijk ook – zorgt er juist voor dat de impact van de ervaring alleen maar groter wordt. Met als gevolg dat je kind er in vast blijft zitten. Dat noem ik ook wel eens de ouderlijke stuw.

En bagatelliseren of negeren zorgt ervoor dat de ervaring totaal niet verwerkt wordt. En ook daarin zullen kinderen (en volwassenen) uiteindelijk vastlopen. Ze leren dat zij geen emoties mogen hebben, maar dat zet zich uiteindelijk vast in het lichaam.

Dat is helemaal niet zo handig

Helemaal niet zo handig, omdat de ervaring dan niet verwerkt wordt. En in het geval van een ouderlijke stuw waarin je zelf geraakt wordt – verergert het juist de situatie en emoties. In andere woorden: dan blijft je kind er langer in vast zitten.

Al zul je je in het laatste geval ook kunnen afvragen of het nu om de ervaring van je kind gaat of dat er sprake is van spiegelgedrag, waarbij je kind puur resoneert op jouw energie en daarmee bepaalde ervaringen naar zich toe haalt.

Waarom doen we dat eigenlijk?

We willen onze kinderen graag behoeden voor pijn. Om te voorkomen dat ons kind door dezelfde pijn heen moet gaan zoals jij. Of omdat we zelf niet kunnen dealen met heftige emoties. Dan zijn we hoogstwaarschijnlijk zelf vroeger veel blootgesteld aan heftige emoties die we niet hebben kunnen verwerken. Of mochten we deze juist zelf niet hebben.

Wist jij dat jouw eigen opvoeding en je eigen jeugdervaringen van grote invloed zijn op je eigen opvoeding? En wist je dat jouw opvoeding ook van grote invloed is op het welzijn en gedrag van jouw kind?

Als reactie op onze eigen jeugd gaan we het of totaal anders doen of precies hetzelfde, wat we soms liever niet willen. En waarvan we ons soms juist helemaal niet bewust zijn. In beide gevallen hebben we dan nog te dealen met onverwerkte ervaringen, die aangekeken willen worden.

Als we dat niet doen, fungeren onze kinderen als een zuivere spiegel van alles wat je nog niet verwerkt hebt. Jij geeft alles door dat je nog niet verwerkt hebt en dat deden jouw ouders ook. Net als de generaties daarvoor. Daarom is het ook zo heilzaam om aan jezelf te werken als je kind vastloopt en jij je geraakt voelt.

Dat kan ook anders

Kinderen van Nu willen in alle oprechtheid zichzelf zijn en hebben het nodig om de ervaringen die op hun pad komen en de gevoelens die daarbij horen, te verwerken. Daar kunnen ze jouw hulp wel goed bij gebruiken! In plaats van dat we dat op een onbewust niveau tegenwerken.

Je helpt je kind meer als je alles krachtig aanwezig durft te laten zijn. In alle oprechtheid. Dat het kind goed is zoals het is en het niet anders hoeft te zijn. En als je toestaat je kind ervaringen te laten hebben inclusief de bijbehorende emoties. Ook in alle oprechtheid.

Dan kan eenzelfde ervaring een totaal andere uitwerking krijgen. Dat ondervond ik onlangs zelf nog in levende lijve.

Op een avond kwam mijn nu 10 – jarige zoon verdrietig thuis, hij mocht amper mee doen met een game bij een vriendje thuis. Hij voelde zich er volledig buiten staan en het huilen stond hem nader dan het lachen. Bij ons thuis zorgen we er altijd voor dat iedereen meedoet en dat er niemand wordt buitengesloten. Dat vinden wij belangrijk en we verbazen ons nog steeds regelmatig dat dat lang niet overal gebeurt. Al is dat echt iets wat hoogsensitieve mensen – en kinderen wel bekend in de oren klinkt vanwege het grote empatisch inlevingsvermogen dat in hen huist.

Heel bewust heb ik dit keer in eerste instantie alle emoties aanwezig laten zijn, zijn verdriet mocht er gewoon zijn. Ook de tranen die nu verbeten werden. Ik bevestigde hem verder in zijn gevoel: ‘Wat naar voor je’. En daar bleef ik rustig bij aanwezig, in mijn eigen lichaam.

Ik had me ook heel makkelijk naar kunnen voelen, omdat ik zelf als kind me heel vaak buitengesloten en alleen heb gevoeld. Als ik mijn zoon dan zie inzakken in een soort neerslachtigheid kan ik heel makkelijk getriggered worden en het andere kind afvallen. Of ik kan zeggen dat er genoeg andere vriendjes zijn (zo erg is het niet) terwijl ik ondertussen boos wordt en dat vriendje voorlopig niet meer zou willen zien.

Nu is het ook nog eens zo dat er al meerdere vervelende ervaringen zijn geweest met dit vriendje, waarin ik eerder zelf ook geraakt werd en het contact werd verbroken, omdat het te heftig was voor mijn zoon. Of voor mij.  Daar zat ik uiteindelijk zelf tussen. Dat wilde ik dit keer anders doen, want het zijn ook gewoon kinderen waar je niets van hoeft te vinden. In het kader van het leren om oordeelloos te kijken en je kinderen hun eigen ervaringen te gunnen. Dan vermengd jouw energie zich in ieder geval niet meer met dat van je kind en is het echt de ervaring van je kind zelf. En niet meer jouw ervaring.

Mijn zoon was er wel klaar mee en wat hij ook zou doen: ik zou er achter staan, maar niet voeden.

Wie staat er aan het roer van de ervaring

Het mooie is van een dergelijke ouderlijke reactie dat je kind zelf aan het roer staat en dat je hiermee helpt alles van het kind zelf aanwezig te laten zijn. Het grappige en tegelijkertijd zo duidelijk is dat toen ik het wel een probleem vond, ik mijn kind steeds verder achteruit zag gaan. En ook op school ging het steeds verder bergafwaarts. Steeds meer ervaringen waaruit bleek dat hij er alleen voor stond. Totdat hij niet meer naar school kon ….

En nu ik neutraal kon blijven en ook mijn gevoel aanwezig liet zijn, het bij mezelf hield asl het ware, ging alles gewoon door. En bleek er helemaal geen probleem meer te zijn.

Mijn zoon besloot dat hij niet meer met dit vriendje wilde spelen maar een paar weken later was dat alweer van de baan. Dat kan als ik er niets van vindt.

Elk kind is anders

Elk kind is anders en zal anders reageren op ervaringen. Ik vind het prachtig om te zien hoe mijn beide kinderen met dergelijke situaties zo verschillend omgaan. Mijn zoon was er klaar mee, stond op en ging naar huis. Wat emoties betreft, is hij meestal een open boek.

Mijn dochter daarentegen durft er niet tegen in te gaan, laat het gebeuren en zoekt iets anders om te doen. Zoekt afleiding en lijkt daar mee te kunnen leven. Al betekent dat voor haar niet dat zij het niet erg vindt …. zij is vooral bang voor de felle reactie van anderen, dus zegt zij bijvoorbeeld dat ze helemaal niet hoeft. Daardoor lijkt het dat ze het geen probleem vindt, maar die emoties komen er thuis dan alsnog in alle heftigheid wel uit. Ik vind beide ok en snap het belang van mijn ouderlijke invloed. Want als ik rustig kan blijven, is ook dat zo weer over. Dat nodigt je kind uit om weer terug te komen in het nu, in zijn eigen lichaam. zodat het weer kan ontspannen. En de ervaring verwerken.

Een klein beetje hulp

Mijn stuw eruit gehaald en alles aanwezig laten zijn. En toch kan ik het niet helemaal laten om een klein handje te helpen en vroeg mijn zoon ’s avonds om nog eens aan de situatie te denken. En om dan zijn lijf eens te voelen, terwijl hij er aan dacht. Dat kon hij moeilijk omschrijven: ‘ik voel dat in mijn hele lichaam lijkt wel’, geeft hij aan. Ik vraag of hij dit gevoel wil vasthouden. Maar vastberaden schud hij zijn hoofd. Dan vraag ik of hij het wil loslaten en dat wil hij maar al te graag. En tot slot vraag ik hem wanneer dan en dat is wel meteen. Ik knip met mijn vingers en zeg hem dat hij dat nu dan mag doen en vraag hem daarbij om zijn lichaam te voelen.

‘Wat gek’, zegt hij. Eerst was alles grijs en zwart. En toen jij met je vingers knipte zag ik alleen nog maar goud.’

Hoe kan dat?

Alles is energie. Ik heb me laten vertellen dat het lichaam uit subatomaire moluculen bestaat, wat betekent dat je lichaam energie is. En ook de Quantum Fysica gaat er van uit dat alles energie is. Dat betekent ook dat alles bestuurbaar is. Het leuke is dat energie reageert op woorden en intenties, dus …… dat betekent dat je in principe ook weer elke ervaring kunt wissen. En dat betekent ook dat je de kracht van je (ouderlijke) gedachten en pijn ook niet moet onderschatten.

Doen

Je helpt je kind meer als je alles krachtig aanwezig durft te laten zijn. Dat het kind goed is zoals het is en het niet anders hoeft te zijn. En als je toestaat je kind ervaringen te laten hebben inclusief de bijbehorende emoties. Dan kan eenzelfde ervaring en totaal andere uitwerking krijgen.

Als je vervolgens alles wat jou raakt ook aanwezig laat zijn, door te (door)voelen, kom jij ook weer een stap verder. En je kind ook.

 

Laat een reactie achter

Verplichte velden zijn aangegeven met een *.